). A potem w ramach kolejnych "oszczędności" te odlewane obudowy bedą systematycznie pocieniane - tak jak te pokazane przez Romka 
(w zasadzie to raczej wypada się popłakać 
).A tak przy okazji to mam gdzieś jeszcze tranzystor KD503, który pracował w jakiejś przetwornicy stosowanej na kolei (z takich "zużytych" przetwornic kiedyś pozyskiwałem radiatory - nie były tak powszechnie dostępne i tanie jak obecnie). Pracował w tak ciężkich warunkach, że wypaliła mu sie dziura w "kapeluszu". Te tranzystory były nie do zdarcia. Stara, solidna robota z lat 80-tych XX wieku. Nie było mowy o podróbkach. Na tych tranzystorach i na ich wersji KD502 zrobiłem kiedyś sporo wzmacniaczy audio. Do dzisiaj pamiętam jak podczas eksperymentów jeden z układów wzbudził sie tak, że rezystory emiterowe które w prototypie zrobiłem z kawałków kanthalu o solidnej grubości (a jest to materiał odporny na temperaturę) rozżarzyły się dosłownie do białości, aż w pokoju zrobiło się jasno - i tranzystory KD502 to wytrzymały
). Wcześniej zniknęło z jego powierzchni wspaniałe pozłocenie (uleciało pod wpływem podmuchu oddechu mojego kota).
Na pierwszy rzut oka przedmioty wyglądają poprawnie i wydają się być dobrej jakości. Dopiero po czasie okazują się nędzną podróbką, z którą na dodatek nic się da się zrobić. Kilka lat temu sam hurtowo kupiłem kilkaset "złoconych" wtyków typu cinch (leżą jeszcze gdzieś w garażu), z których złoto "odparowywało" w ciągu kilku dni, a "złoconych" punktów lutowania przewodów w żaden sposób nie dało się pokryć cyną. By je pocynować trzeba je było opiłować aż do gołej stali, ale i tak tworzywo w którym zatopiony był bolec środkowy było tak wybitnie termoplastyczne, że podczas prób lutowania środkowy styk przemieszczał się i wtyk nadawał się tylko do wyrzucenia. Niedawno zaprojektowaliśmy specjalne transmitery radiowe do zdalnego pomiaru prędkości i czasów pokonywania poszczególnych okrążeń przez pojazdy na torze gokartowym. Była to już druga partia tych urządzeń (pierwsza zdała egzamin, więc zamówili kolejną). Po sprawdzeniu urządzeń właściciel toru tak jak poprzednio zalał elektronikę transmiterów czarnym klejem silikonowym (by zwiększyć ich wytrzymałość mechaniczną) i w tym momencie pojawiły się problemy.. Okazało się, że klej podczas wysychania wydzielał jakieś żrące substancje lotne, które "podgryzły" podzespoły elektroniczne i połączenia lutowane (powstały upływności i zwarcia). Mnie jednak najbardziej zaskoczył widok kompletnie skorodowanych listw kołkowych, zwanych GoldPinami (sprzedający zapewniał mnie, że są złocone, wysokiej jakości...) 
). Może to jakaś późniejsza, "kryzysowa" produkcja? Czy te podróbki zewnętrznie różnią się czymś od oryginałów (poza tandetnie wykonanymi napisami)? Dokonałeś może jakichś ciekawych pomiarów, lub przeprowadziłeś "sekcję zwłok"? Chętnie bym takiego bubla rozebrał i porównał z oryginałem..