Moderatorzy: gsmok, tszczesn, Romekd, Einherjer, OTLamp
Poniżej moc wyjściowa zakupionych kostek przy zniekształceniach 0,5%, 1 %, 2,5% oraz 10%.
Potrafi ktoś na pierwszy rzut oka wskazać, która z nich jest masą 
Nie zakupiono licencji z Europy zachodniej na produkcję układów TDA2010, był on jednak dostępny na rynku krajowym jako MDA2010 prod. Tesla.Tomek Janiszewski pisze: ↑pt, 22 lutego 2019, 07:58 W czasach skąd pochodzi pokazany na pierwszych zdjęciach wzmacniacz w ogóle stosowanie układów scalonych lepszych od UL1403L (zakładając że układy scalone mają być stosowane) mijało się z celem. Ponieważ ich po prostu nie produkowaliśmy.
Wcale bym się nie zdziwił gdyby okazały się jeszcze mniej ciekawe. Kondensatory kompensacyjne (zgodne z zaleceniami katalogowymi) wydają się podejrzanie wielkie. Zresztą 100pF w tranzystorowych bidakach też nie powala, a tyle musiało być z uwagi na złą konfigurację. Ale nie szkoda róż gdy płonie las tj w sytuacji gdy nawet statyczne zniekształcenia, przy tak małej częstotliwości że efekty dynamiczne można pominąć są w obu przypadkach tak duże.
Mam mocniejszy MDA2020, i jego też zamierzam wziąć na warsztat. Ale CEMI musiało od czegoś zacząć, więc tu akurat się nie dziwię że zdecydowali się na jakiś japoński LA-cośtam.Nie zakupiono licencji z Europy zachodniej na produkcję układów TDA2010, był on jednak dostępny na rynku krajowym jako MDA2010 prod. Tesla.
Masz wyjątkowy talent do odwracania kota ogonem. Z tego że powstały marne UL1405 (można by je uznać za przydatne do jubilatopodobnego radia klasy kuchennej, i tam też były stosowane) ma wynikać jakoby budowa lepszych od nich wzmacniaczy tranzystorowych była niecelowa? Dla mnie to co przedstawiłem dodatkowo jeszcze kompromituje Polską Myśl Techniczną że tak mało ambitny punkt odniesienia sobie obrała i w wielu wyrobach stosowała bezkrytycznie chłam w postaci tranzystorowych bidaków.
Gdyby wzmacniacz lampowy, np. EL84 PP legitymował się takimi parametrami, uchodziłby za znakomity. I najzupełniej zasłużenie. Ale co dobre w przypadku lamp nie zawsze uchodzi tranzystorom!Jego wzmacniacz był uważany za wyjątkowo udany, choć wnosił zniekształcenia mniejsze lub równe 1% i charakteryzował się pasmem przenoszenia 40 Hz...16 kHz.
Nasze krajowe odbiorniki radiowe FM z tamtego okresu w mojej ocenie nieco "sepleniły", gdyż ich dyskryminatory i stereo-dekodery miały wysoki poziom zniekształceń nieliniowych, co w połączeniu z preemfazą po stronie nadawczej powodowało owe zniekształcenia w zakresie tonów najwyższych (ostre, kłujące w uszy wysokie tony, szczególnie gdy dodatkowo uwydatniło się je pokrętłem regulacji barwy).
gdy w sygnale pojawiały się nieco wyższe dźwięki. Wcale zresztą nie musiały być szczególnie wysokie, wystarczał np. wokal Limahla w Never Ending Story. A ja naiwny myślałem prostodusznie że tak być musi. No ale jeżeli wierząc Polskiej Myśli Technicznej zastosowało się bezkrytycznie cewki z dekodera "Ateny Stereo" fabrycznie nawinięte na polietylenowych karaksach nakrytych chwiejącym się garnkiem ferrytowym a zapożyczonych z cewek heterodyny na fale długie i średnie, to nie ma się co dziwić że dobroć przy 19kHz wynosiła kilka, z górą kilkanaście w wyniku czego wyższe składowe z pasma sumy i różnicy pakowały się wraz z pilotem w tor odtwarzania podnośnej i zakłócały jej amplitudę i fazę. Dopiero uruchomienie dekodera PLL na MC1310P pozwoliło mi się przekonać że byłem w błędzie, tam nic nie sepleniło. Do dekoderów tranzystorowych powróciłem po wielu latach, ale wtedy stosowałem już cewki na rdzeniach wysokiej jakości, kubkowych bądź skrzydłowych. I takie dekodery również nie seplenią, a zbudowałem ich już kilka, plus jeden lampowy.
Natomiast Amator Stereo ma pełne prawo seplenić, nawet jak mu się wstawi tor FM na UL1200. Bo tam dekoder na UL1601 ma cewki... tak, odpowiedź prawidłowa. Na karkasach od heterodyny LW/MW. Dalsze filozofowanie jest w tej sytuacji zbędne.No cóż, Radmor w swoim kultowym modelu amplitunera zastosował układ wzmacniacza p.cz. z dyskryminatorem typu UL1242N, który wg noty katalogowej mógł wnosić zniekształcenia harmoniczne o poziomie 3...4%. Co prawda zastosowano w nim dwie cewki w dyskryminatorze, co z pewnością obniżało poziom THD, ale i tak zniekształcenia toru FM musiały być wysokie.
Na zwykłych tranzystorach i filtrach LC 10,7MHz (i to strojonych bez użycia wobuloskopu) też można można zrobić odbiornik FM stereo, który nawet jeśli w pomiarach wykaże gorsze paramery niż wyszczególnione wyżej, to nie będzie seplenił ani generował innych irytujących dźwięków, jak produkty Polskiej Myśli Technicznej "z tamtego okresu". Ot coś w rodzaju przyzwoicie skonstruowanego wzmacniacza lampowego którego będzie się słuchać zdecydowanie przyjemniej od tranzystorowego bidaka, bez względu na nieco wyższe THD.W tym samym czasie o odbiornikach produkcji zachodniej zaczęto już stosować układ CA3089, o typowych zniekształceniach THD równych 0,1%, a Japończycy jakiś czas później (niedługo) mieli już układ LA1235 (SANYO), którego typowe zniekształcenia nieliniowe wynosiły już tylko 0,015%, a odstęp sygnału od szumu wynosił niemal 90 dB (UL1200N miał S/N=70 dB)
Jak się pod siebie napaskudzi, to flakon pięknie pachnących perfum istotnie nie pomoże nic a nic. Lepiej jednak pod siebie nie paskudzić, czyli unikać popełniania elementarych błędów (tu: pakowania marnych cewek do stereodekodera) i wtedy nie znajdzie się mało przekonującego usprawiedliwienia dla stosowania bidakomplementarnych wzmacniaczy mocy, godnych conajwyżej ręcznej szczekaczki.Dysponując w Polsce na przełomie lat 70/80 takimi dostępnymi źródłami dźwięku, stosowanie usprawnionego przez Ciebie wzmacniacza w magnetofonie M-2405S stanowiłoby przerost formy nad treścią (byłoby jak butonierka na kwiatek w brudnej, roboczej kufajce).
Przecież mogli zastosować same tylko AD162, jeden z nich podeprzeć acetką npn w rodzaju AC127 i mieliby wzmacniacz o parametrach odpowiednio dobranych do jakości ówczesnego sprzętu, czy jak to tam szło 
Trzeba mieć "wyobraźnię", by coś takiego wymyślić... 
Swoją wypowiedzią plujesz w twarz ludziom, którzy w tamtych czasach posiadali te urządzenia i cieszyli się brzmieniem muzyki, jaką te sprzęty odtwarzały.
Ktoś ją jeszcze pamięta? Tomku, naprawdę nie zauważasz "subtelnej" różnicy między ciągłym (trwającym od ponad 10 lat) szydzeniem z konstruktorów końcówki mocy w polskich magnetofonach szpulowych i kasetowych z okresu PRL-u, oraz w pewien sposób również z użytkowników tamtych urządzeń, którzy z prawdziwą przyjemnością słuchali muzyki z tych ciekawych od strony konstrukcyjnej sprzętów (Twoim zdaniem nie mogli tego tak słyszeć, bo konstrukcja była spaprana, a ich samych przyrównujesz do stada prymitywnych much, jedzących kupę, które przecież w tej ilości nie mogą się jednocześnie mylić, że jest smaczna...), od może lekko prześmiewczej i pojedynczej mojej uwagi, w której stwierdziłem, że płytka wzmacniacza była wykonana "przekomicznie" i przypomniała mi starą grę w kartofla? Wykonanie płytki wcale nie musiało przesądzać, że ten wzmacniacz grał w gramofonie źle, bo może na oryginalnych głośnikach z dołączonymi do nich przewodami wzbudzenia nie było, lub było minimalne i nie dawało słyszalnych efektów...Tomek Janiszewski pisze: ↑pt, 22 lutego 2019, 10:54Swoją wypowiedzią plujesz w twarz ludziom, którzy w tamtych czasach posiadali te urządzenia i cieszyli się brzmieniem muzyki, jaką te sprzęty odtwarzały.
Narysowałem schemat wzmacniacza, można go zbudować i przetestować.Romekd pisze: ↑ndz, 3 lutego 2019, 10:29Zniekształcenia na pewno byłyby niższe. Każde usprawnienie tego układu, przekształcające go w normalny układ quasi-komplementarny lub komplementarny z tranzystorami PNP i NPN powodowałoby poprawę parametrów, jednak w czasach produkcji tamtych magnetofonów najwyraźniej najważniejsze były oszczędności i stąd wywalenie jednego tranzystora w stosunku do wcześniejszych wersji wzmacniacza, montowanych w starszych modelach magnetofonów szpulowych. Ten wcześniejszy układ też był zresztą mierny, gdyż miał tylko jeden stopień wzmocnienia napięciowego sygnału. Swoją drogą chętnie bym go pomierzył, by porównać jego parametry z parametrami tego, którego dotyczy ten wątek.
